مظاهر وصف الطبیعه فی دیوان إبن خفاجه

وصف یکی از موضوعات شعری به شمار می آید اما اهمیت و کاربرد آن در شعر بسیار بیشتر از دیگر موضوعات است. در میان انواع وصفها، وصف طبیعت و پدیده ها و جلوه های زیبای آن، بیشترین اشعار را به خود اختصاص می دهد؛ چرا که طبیعت همواره الهام بخش شاعران در هر زمینه و مضمونی است، بنابراین هر چه طبیعت زیباتر و دل انگیز تر باشد وصف آن نیز زیباتر خواهد بود. اندلسیان مردمانی بودند عاشق ادب و شعر، که هم خود شعر می سرودند و هم از استماع آن لذت می بردند. با وجود چنین طبیعتی و چنین مردم با ذوق و احساسی بدیهی است که وصف طبیعت سهم عمده ای از مضامین شعری آنها را به خود اختصاص می دهد. ابن خفاجه اندلسی نیز همچون دیگر شاعران اندلسی مدهوش طبیعت و دشتهای سرسبز محیط خویش گشت و خود را عضوی از طبیعت پنداشته و در آن آمیخت و این آمیختگی را سرود. این پژوهش در? فصل تنظیم شده است: فصل اوّل نگاهی گذرا به سرزمین اندلس ومحیط آن ، و فصل دوم به وصف طبیعت در اندلس و سیر تحول وصف در دوره های مختلف و فصل سوم به زندگینامه ادبی ابن خفاجه، و فصل چهارم به بررسی وصف انواع طبیعت جان دار و بی جان و فصل آخر به آمیختگی وصف طبیعت با فنون شعری مختلف می پردازد. شیوه ی این تحقیق، توصیفی- تحلیلی است و سعی دارد جلوه های وصف طبیعت را اعم از بی جان و جان دار در دیوان شاعر بزرگ اندلس ،ابن خفاجه مورد بحث و بررسی قرار دهد.